Verkenning van Hokkaido – Japan's Wilde Noorden

Afgelopen september mocht ik op studiereis naar Hokkaido, het meest noordelijke eiland van Japan. Omringd door een internationale groep deelnemers uit landen als China, Korea, Australië en Polen stapte ik als enige Nederlander in een avontuur vol nieuwe gezichten en onbekende bestemmingen. Wat ik wél wist, was dat Hokkaido bekendstaat om zijn ruige natuur, uitgestrekte bossen en wilde dieren – en dat maakte me nieuwsgierig naar wat dit deel van Japan te bieden had.

Aankomst bij Lake Akan

We vlogen vanuit het drukke Tokyo naar Kushiro, een stad aan de oostkust van Hokkaido. Het was al donker toen we aankwamen, en tijdens de rit naar het hotel viel er buiten weinig te zien. Ons verblijf was aan de oever van Lake Akan, een kratermeer dat beroemd is om zijn marimo-algenbollen. 

Wat Lake Akan nog specialer maakt, is dat het zich bevindt in het leefgebied van de Ainu, de inheemse bevolking van Hokkaido. Die avond bezochten we Akanko Ainu Kotan, een kunstenaarsdorp waar we een traditionele dansvoorstelling bijwoonden. Hoewel ik geen woord verstond van wat er werd gezegd, was de energie van de show indrukwekkend. Foto's maken was verboden, maar de beelden zitten nog steeds in mijn hoofd.

Op pad met beren in gedachten

De volgende ochtend begon meteen met sensatie. Een van de groepsleden kwam tijdens een vroege wandeling een beer tegen! Dat zette de toon voor de rest van de dag, en voor het geval we nog meer beren zouden tegenkomen, kregen we in de bus alvast een spoedcursus 'berengedrag': veel lawaai maken en rustig blijven, was de gouden regel. 

Hokkaido in de herfst is adembenemend mooi. De bossen begonnen al rood, oranje en geel te kleuren en vanuit de bus zagen we wilde herten en kraanvogels. Onze eerste stop was bij Lake Mashu, een van de helderste meren ter wereld. De uitzichten waren ronduit spectaculair. We lunchten bij een schattig restaurant naast het treinstation van Mashu, waar geroosterd varken een specialiteit was. En omdat ik toch in de buurt was, nam ik even een voetenbad in een natuurlijke hotspring. Het hete, minerale water dat direct uit de grond borrelt, was heerlijk ontspannend.

De middag bracht ons naar Mount Io, een actieve vulkaan. Je kon overal stoom zien opstijgen en de geur van zwavel hing zwaar in de lucht. Ondanks de penetrante geur (denk aan rottende eieren) voelde het alsof ik in een totaal andere wereld was beland. De dag eindigde aan de kust bij de Oshinkoshin Falls. Een perfecte afsluiter van een prachtige dag.

Walvissen spotten en beren ontwijken

Op dag drie scheen de zon al vroeg, en ik voelde me helemaal opgeladen voor de avonturen die ons te wachten stonden. We begonnen de dag in de haven, waar vissers tonijnen aan land brachten. Vanaf daar staken we de bergen over via de mooie Shiretoko-pas. Aansluitend stapten we aan boord van een boot op zoek naar walvissen. Het duurde niet lang voordat we de eerste walvis zagen opduiken. Wat een ongelooflijk moment! Het was bijna onwerkelijk om zo'n majestueus dier in het wild te zien.

Na de lunch stond een wandeling langs de vijf meren van Shiretoko op het programma. Maar een beer die eerder die ochtend op het pad was gesignaleerd, gooide roet in het eten. Het pad werd afgesloten – veiligheid boven alles. We wachtten een uur, en gelukkig werd het pad uiteindelijk weer opengesteld. Voordat we vertrokken kregen we een uitgebreide uitleg over wat te doen bij een berenontmoeting. Australiër Steve, die zich net had ingesmeerd met kokoszonnebrand, werd meteen op de vingers getikt – een beer met een neus voor kokos wilde ik liever niet tegenkomen.

De wandeling zelf was prachtig. Het pad leidde ons langs de serene meren, door dichte bossen en over houten boardwalks die de natuur beschermden. Na twee uur bracht de bus ons terug naar het hotel, net op tijd voor een prachtige zonsondergang. 

De terugreis met een laatste adembenemend uitzicht

De laatste dag begon rustig, een welkome pauze na alle indrukken van de afgelopen dagen. We vertrokken om 09.30 uur richting de luchthaven van Memanbetsu, een kleine maar goed georganiseerde luchthaven. Onderweg werden we nog getrakteerd op een schitterend uitzicht over een kratermeer, een laatste herinnering aan de pure schoonheid van Hokkaido.

Hoewel ik weer terugkeerde naar Tokyo, bleef het gevoel van Hokkaido nog lang bij me hangen. Dit eiland heeft iets magisch – de ongerepte natuur, de rust en de wildernis maakten dit een onvergetelijke ervaring. 

Als je ooit de kans krijgt om Hokkaido te bezoeken, grijp die dan met beide handen. Het is een heel ander Japan dan je zou verwachten, vol verrassingen en wonderen. Van wilde dieren tot vulkanen, van Ainu-cultuur tot walvissen.